به نقل از «باشگاه خبرنگاران»

سیارات منظومه شمسی چگونه تشکیل شده‌اند؟

تاریخ انتشار: ۲۵ دی ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۵۱۹۸۵۴

ستاره شناسان هنوز مطمئن نیستند که حیات سیاره‌ای چگونه آغاز شده است. در ابتدا، منظومه‌های ستاره‌ای صرفاً ابر‌هایی از گاز و غبار هستند که به دور یک ستاره تازه متولد شده می‌چرخند و دانه‌های سیاره‌ای را جمع می‌کنند و تشکیل می‌دهند.

در طول میلیون‌ها سال، تریلیون‌ها از این دانه‌ها با هم ادغام می‌شوند، بزرگ‌تر می‌شوند و محیط اطراف خود را به خود جذب می‌کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در مرحله‌ای حساس از تکامل منظومه، این ستاره توسط هزاران - شاید میلیون‌ها - سیاره کوچک که اندازه هر کدام بیش از چند صد کیلومتر نیست در گردش است.

این سیاره‌های کوچک در نهایت باید با هم برخورد کرده و با هم ادغام شوند تا پیش سیاره‌ها را تشکیل دهند، اما آن چه بعدا اتفاق می‌افتد موضوع بحث داغ بین ستاره‌شناسان است، همان طور که در مقاله مروری اخیر به خلاصه‌ای از درک کنونی ما از نقش برخورد اجرام غول‌پیکر در شکل‌گیری سیارات پرداخته شده است.

سیارات به صورت مستمر برخورد‌ها و تأثیرپذیری‌ها را تجربه می‌کنند. اما اکثر آن‌ها نسبتا کوچک هستند. ممکن است انرژی زیادی را حمل کنند، اما در نهایت چیزی جز یک سوراخ بر جای نمی‌گذارد.

در مقابل، برخورد اجرام غول پیکر، اگرچه نادرتر هستند؛ اما پرانرژی‌تر بوده و تنها زمانی رخ می‌دهند که دو سیاره با جرم تقریباً مساوی با هم برخورد کنند. این ضربه‌های عظیم می‌تواند به طور کامل شکل سیاره و روند شکل گیری آن را تغییر دهد و حتی بر قابلیت سکونت آن تأثیر بگذارد.

به عنوان مثال، بسیاری از اخترشناسان بر این باورند که برخورد دو جرم غول پیکر قمر زمین را تشکیل داده است، زمانی که جسمی به اندازه مریخ با زمین اولیه برخورد کرد. این برخورد بیشتر پوسته سیاره ما را تبخیر کرد و آن را به مدار فرستاد، جایی که در نهایت به هم پیوست.

اگر این برخورد غول‌پیکر انجام نمی‌شد، احتمالاً ماه به این بزرگی را نداشتیم، ماهی که ثابت کرده است برای تکامل حیات در سیاره ما بسیار مفید است؛ زیرا ماه شیب محوری زمین را در طول میلیارد‌ها سال ثابت نگه می‌دارد.

سیاره فراخورشیدی اورانوس کج بوده و قمر‌های آن به دور سیاره عمود بر صفحه منظومه شمسی می‌چرخند. یکی از توضیح‌های احتمالی برای این سناریو مربوط به یک برخورد غول پیکر است که در آن یک جسم با جرم دو یا سه برابر جرم زمین با اورانوس برخورد کرد و آن را به طرفین کوبید و ابری از ذرات را به مدار اطراف خود فرستاد، به گونه‌ای که این زباله‌ها در نهایت در قمر‌های اورانوس مستقر شدند. 

هنگامی که دو سیاره یک بار با هم برخورد کنند، مدار آن‌ها برای همیشه تغییر می‌کند و احتمالاً دوباره به یکدیگر برخورد خواهند کرد. مجموعه‌ای از رویداد‌های برخوردی و گریز از یکدیگر می‌تواند به سیاره اجازه دهد تا با از بین بردن لایه‌های بیرونی جسم برخورد کننده در طول میلیون‌ها سال، به طور چشمگیری جرم جو خود را افزایش دهد.

در نهایت، بدون ماشین زمان، ما هرگز نمی‌توانیم تاریخ دقیق شکل‌گیری منظومه شمسی خود را بازیابی کنیم، بنابراین هرگز کاملاً مطمئن نخواهیم بود که تأثیرات اجرام غول‌پیکر چه نقشی در تکامل سیارات آشنای ما داشته است. اما هرچه بیشتر در مورد تأثیرات غول پیکر و اهمیت آن‌ها بیاموزیم، بهتر می‌توانیم پیامد‌های بالقوه تنوع سیاره‌ای را درک کنیم.

منبع: روسیا الیوم

باشگاه خبرنگاران جوان علمی پزشکی علوم فضایی و نجوم

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: منظومه شمسی سیاره زمین اورانوس غول پیکر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۵۱۹۸۵۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

رصد عنکبوت در سیاره سرخ

به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از اسپیس، مدارگرد مارس اکسپرس آژانس فضایی اروپا، عکس جدیدی را از ویژگی‌های کوچک و تاریک سیاره سرخ ثبت کرده که به عنکبوت‌ شباهت دارند. 

بررسی‌های صورت گرفته از تصاویر مذکور، این ویژگی‌ها را ‌مانند گروهی عنکبوت نشان می‌دهد که در منطقه‌ای از مریخ موسوم به اینکا سیتی (Inca City) واقع در نزدیکی قطب جنوب سیاره سرخ در حال حرکت هستند و اگرچه در روز زمین بارش‌های مداوم شکوفا شدن گل‌ها را در پی داشته اما، در سیاره سرخ شاهد لشگر عنکبوت‌ها هستیم.

این ویژگی‌های کوچک و تاریک از میان شکاف‌های سطح مریخ جوانه می‌زنند. دانشمندان می‌گویند، این پدیده زمانی ظاهر می‌شود که نور خورشید بهاری بر لایه‌های دی اکسید کربن که در زمستان تاریک مریخ رسوب کرده‌اند، می‌تابد.

 براساس بیانیه آژانس فضایی اروپا،  یخ دی‌اکسید کربن به نوبه خود در لایه زیرین سطح مریخ به گاز تبدیل می‌شود و درنهایت تجمع حاصل از آن به شکل یخ ضخیم درمی‌آید‌.

گاز آزادشده، غبار تیره را از زمین زیرین خود به سمت بالا می‌برد و در نهایت گرد و غبار را وادار می‌کند تا پیش از نشستن روی سطح، مانند آب فوران‌کرده از یک آبفشان، از لایه‌های بالایی یخ پرتاب شود. این امر، ساختارهای ترک‌خورده و عنکبوت‌مانند را در اندازه ۴۵ متر تا یک کیلومتر ایجاد می‌کند.

منطقه موسوم به اینکا که به طور رسمی با نام «آنگوستوس لابیرینتوس» (Angustus Labyrinthus) شناخته می‌شود، شبکه‌ای خطی و تقریباً هندسی از برآمدگی‌ها مانند آنچه که روی زمین است را به نمایش می‌گذارد و بخشی از یک ویژگی دایره‌ای به عرض تقریبی ۵۳ مایل (۸۶ کیلومتر) است.

مقامات سازمان فضایی اروپا در بیانیه‌ای گفتند: ما هنوز دقیقاً مطمئن نیستیم که منطقه اینکا چگونه شکل گرفته، ممکن است تپه‌های شنی در طول زمان به سنگ تبدیل شده باشند. شاید موادی مانند ماگما یا ماسه از میان صفحات شکسته سنگ مریخ به بیرون نفوذ کرده و این منطقه شکل گرفته است.

جدیدترین تصاویر از  این منطقه توسط دوربین استریو با وضوح بالا مدارگرد مارس‌اکسپرس در ۲۷ ماه فوریه حدود دوماه پیش هنگام فصل پاییز مریخ ثبت شده است.

انتهای پیام/